April 1947

In de Osterwochnacht von Sünndag op Mondag üm de Klock halv twee, leepen wie naa de Veisnitzer-Röön to fischen, naa Bütt un Dösch. Üm 5 Uhr in de Blenk deen wie naa Südosten utsetten un fischten de ganze Dag in un an de Röön hin un her, beed Nachts de Klock 1, wie harrn de Drift vörheer tiemlich östlich utfischt un 5 Zentner an Dösch un Bütt. Deen deshalb noch een Drift über de sölve Boog machen.

Tedje Braas, de mit sien Barkass Obends Klock 6 bie uns ankeemn dee, mit uns spreeken über Fang un so. Hee dee dornaa eben westlich vun uns achterrut utsetten. Mehr Böö weern bie uns rüm nie to sehn. De meisten fischten 2-3 Drifts naa Norden to, naa de Lütt Belt to. Tedje Braas dee mit uns ophohln un ok wedder utsetten.

Wie weern beed Utsammeln un Utslagten vun de Dösch, mit eenmal fung uns Motor an, schwör to arbeiden. Ick sprungen naa Achtern un de Motor daal. Dor stünn hee ok all still. Ick beföhl de Grundlagers, de fehlten nichts. Een Stee müß over de Gestank vun verbrennt Oel herkaam, so weer dat Kurbellager utloopen.

As ick de Ventilklappen affnahm, kunn ick emm gornie anfaaten, so hitt weer se, dor keem ok de Qualm herrut. Ick keek naa de Böschoeler, de ick de Drift vörheer irst opfüllt harr, un de sehn, dat bald keen Oel rut weer. Dee mit de Handkurbel de Oeler dreihn, over de Pumpen deen nie arbeiden. Also harr de Böschoeler verseegt un dordör keem de Brandenburger in’t Kurbellaager. Bie’d Kurbellaager weer nichts to maken, so mußten wie sehn, dat wie uns Gescheer binn Bords kreegen un oppassen, dat wie Tedje Braas mit uns Scheinwerfer op uns opmerksaam maken.

As wie uns Gescheer an Bord harrn, keem Tedje Braas vun de Ost naa de West to fischen. Hee weer wull 4-500 Meter nordöstlich vun uns aff. Wie deen mit uns Scheinwerfer emm ümmer noch mal mit S.O.S. anlüchten un deen mit de Scheinwerfer hen un her, un op un daal schwenken. Over nichts leet sick wat marken. Wie deen emm dereckt anlüchten un sehn, dat se mit 2 Mann an Deck arbeiden un 1 Mann in’t Roorhuus stünn dee. Over asschien keen Verständnis vör uns Lichtsignale harrn.

Na een halve Stunn keem nochmal 2 Lichter in Sicht, over na uns Schätzung über 1 Seemiel vun uns aff. De Wind weer flau vun Südwest. Wie deen uns Grodsegel setten un leggen West an. So wulln wie sehn, dat wie op de Aart beed neeger naa uns Küst to keemen, doch wenigstens beed westlicher ropp, denn bie Dag warrn mit ünner noch Böö naa de Veisnitzer-Röön keem to fischen.

Uns Mallör weer, dat na Mernacht dat dick vun Daak wor. Nu weern wie ganz alleen op uns anwies. De anner Morgn, as Dag wor, scheen as wenn’d beed heller warn dee. Üm de Klock 11 sehn wie 2 Böö ut de Veisnitzer-Röön kaam, de naa uns Föör tolepen. Ungefähr een halve Seemiel an Stüürbordsied vun uns aff lepen se vörbie.

Wie deen uns Segel in een Tour op un daal hohln. Ick harr een grod Blüüs torecht makt an uns Bootshakenstööl. Dat Plünn mit Rohöl dör tränkt un Spiritus dor über un steek de Kraam an. Dat brennen un Qualm wie dull. Ick dee de Blüüs in een Tour hen un her schwenken. Over keen vun de beiden Böö, wo 6 Mann an Bord weern, deen sick an uns Notsignaal kümmern. Dat weer vör uns de tweede Möglikeit wähn, über se göngen weer in de Binsen, dör de grod Opmerksaamkeit vun Berufskolleg’n.

Mien Macker un mien Söhn Hans harrn een ganze Pütz vull Heer’n rein makt. De keemn nu in uns grod Kokputt un worn in’t Soltwaader vun buten Bords kokt. Denn uns Proviannt weer all, denn wie harrn doch bloß vör 2 Daag mit.

De Wind keem über de Dag weer westlich un blev heel flau. Över de Nammeddag wor dat wedder knüppeldick vun Daak. Smeeten uns Lot über Bord un harrn 17½ Meter an’t Lot. Hier dör markten wie, dat de Strom tiemlich naa de Süd to setten dee. Obends geev dat Kokdösch, de ok in’t Soltwater kokt weer.

Wat sulln wie anners ünnernehmen, as dat wie uns drieb’n leeden? Deen ümmer hoffen, dat vun irgendwo her mol beed Wind opkeem. De ganze Nacht wie ok de Dag weer dat so daakig mit bloß een paar hunnert Meter Sicht. Bie jedesmal, wo wie dat Lot über Bord smeeten, dee de Strom uns naa de Süd to setten.

Op de Vörmeddag segg mien Jung: „Vadder, ick hör een Nebelhorn in de Richtung.“ Dat weer naa Südwesten to. Ick göng naa vörn un hör dat Daaksignaal vun’t Kieler-Füürschipp klaar un dütlich. K.I. - een lang, een kort, een lang un denn 2 kort.

Mien Macker segg: „Wat hett de Strom uns bloß een Enn naa de Süd to versett.“ Ick nahm mie de ungefähre Peilung naa uns Kompass vun dat Daaksignaal vun’t Kieler-Füürschipp un ok de Uhrtied. Na de Middagstied dee ick faststelln, dat wie ümmer noch mit de Strom naa de Süd to dreven deen. Over merkwürdig weer, dat wie dat Daaksignaal vun’t Füürschipp toletzt man noch so eben hörn kunnen. Un na mien Peilung harr ick faststellt, dat de Toon ümmer beed westlicher her keem. Dat weer ümmer noch knüppeldick vun Daak un doodstill darto.

Obends üm 8 Uhr hörten wie an Backbordsied ümmer in een Tour wat plätschern, eerst so ganz liesen un allmählich wor dat dütlicher to hörn un een beed mehr naa achtern to. Dor segg mien Jung mit eenmal: „Ick heev dor een grönes Licht sehn. Dor all wedder!“ „Jo,“ segg Fiede Mumm, „dat is een Wracktonn. Dat gröne Licht blinkt ut un an, un dat Plätschern is een Wrack, wat ut Water kickt.“

Ick segg: „Dat is dat ok. Kiek mal eben links vun de Tonn, dor süst dat swart ut Water rut.“ Ick segg to mien Macker: „Wie sünd hier op de Damperkurs vun Weg 1, denn warn wie wull noch mehr vun de Kraam in de Mööt kamen. Dat Schlimme is, dat wie hier mitten mangs dat Mingebeet sünd. Nu höör mal genau to, op jie wat vun’t Kieler-Füürschipp hörn kunnt.“

Ick dee sölvst mit naa vörn gahn un meen, dat ick an Stuurbordsied 3-4 Strich vörut dat K.I.-Signal hörn dee. „Jo,“ segg mien Jung, „Ick hör dat ok, dat Signal wie gestern. Na uns Kompass is dat Füürschipp ungefähr in West to Nord.“ Wie smeeten uns Lot über Bord un harrn 12,5 Meter. Ick nahm de Seekort mit de Peilung na dat Daaksignaal vun’t Füürschipp un de Waterdeepte möten wie naa Schätzung, weil wie doch keen faste Anhohln harrn, irgendwo naa Schönborg to wähn.

Mien Macker meen, dat kunn doch wull nie angahn. Ick segg: „Denk an de Strom, de uns über 24 Stünnen ümmer naa de Süd to sett hett. Is dat man ½ Seemiel in de Stünn, so weer dat ümmerhinn 12 Seemilen. Dat Füürschipp harrn wie des Morgens op Backbordsied naa uns Kompass ungefähr in Südwesten. Dat Wrack mit de Lüchtboje is achter uns lang wannert, so sünd wie ümmer naa de Süd to dreven. Dat Lot hett dat jedesmal bestätigt.“

Na een gode ¼ Stünn deen wie wedder dat Lot über Bord. Harrn 10 Meter Waader, over de Strom dee nu naa Westen to setten. So deen wie alle halve Stünn mal löön. Dat Füürschipp deen wie nu in Nordwesten hörn.

Üm de Klock 3 Nachts harrn wie 7 Meter an’t Lot. Ick segg to mien Macker: „Laat uns her man eerstmol beed Dag ward vör Anker gahn, denn dat Daakhorn vun Bülk wer ungefähr in Westen.“ Ick nahm mie wedder de Seekort un segg: „Hier Fiede, möten wie naa mien Meenung un naa de Peilung vun de Daaksignale vun Bülk un vun’t Füürschipp wähn, hier irgendwo ünner Kalifornien.“

Üm de Klock 4 keem een Fohrtüüg vun de Ost an tukern. Na de Utpuff vun de Motor, dat weer so daakig, bald keen 50 Meter Sicht. De Lichter vun’t Fohrtüüg kunn wie nie utmaken. Wie deen wedder blüüsen mit uns Daakhorn S.O.S. tuten. Dat Fohrtüüg kunn höchstens 100-150 Meter an uns vörbie lopen sien.

20 Minuten laater keem noch een antukert, de müß over wieder aff wähn. Ümm halv 5 hörten wie wedder een ankomen, de müß naa dat Tukern vun de Motor dicht bie uns lang kamen. Wie blüüsten un deen mit Daakhorn tuten. Dor hör ick, dat sien Motor op langsam stellt ward, un een Ogenblick dorna keem een Fohrtüüg ut de Daak rut un keem langsam op uns to un gung an uns langsied.

Dat weer een 15 Meter Kutter ut Strande mit een Ladung Dösch in vun Bornholm. As wie de Fischerlüüd vertellten, wo uns da göng, dat wie all 3 Nächte un Daag vun Veisnitz rüm dreven, meen se, denn hefft jie noch een Barg Glück hatt, mit all de Min, de op de Strecke noch lingen doot, wo jie über wegg sukkelt sünd.

Hee nehm uns op Schleep un huul mit uns af naa Strande to. As wie dor fast weern, dee ick de Fischer fragen, wat hee hebben sull. Dor segg hee to mie: „Kameraad, ick sall nichts vun di hebben. Dat sünd wie Fischers sick doch wull gegensiedig schuldig, eenmaal büst du dat, un eenannermaal bünn ick dat. In düsselbige Dilemma weer ick vör 8 Johrn, dor heev ick 6 vulle Daag un Nächte twischen Bornholm un Gotland bie Daak un Doodenstillde hinn un her dreven, mit grad sun Witterung wie ji nu achter sick hefft. Een Morgen keem een schweedsche Schoner ut de Daak rut, lieksen op uns daal. Hee sull naa Königsberg un nehm uns op Schleep mit beed naa Pillau. As ick mie bie emm bedanken un emm fragen dee, wat ick emm schuldig weer, dee hee mie datsölvige seggen, wat ick eben to di seggt heff. Vun de Tied heev ick mie vörnahmen, sull dat mal vörkamen, dat ick op düsse Aart un Wies een helpen kunn, ick genau so hanneln wull, wie de Schweed dat daan harr. Un nu weer dat so wähn.“

Ick segg: „Wo meenst du, vun wo ut hest du uns mitnahmen?“ „Ja,“ segg hee: „Naa mien Tied müss dat ungefähr gegen Kallefornien wähn sien.“ Ick segg: „Dat harr ick mie so ungefähr ok utreeken naa mien Peilung vun Bülk un Füürschipp dör ehr Nebelsignale.“

Ümm 8 Uhr göng ick naa Pulls sien Wirtschaft rupp, to telefoneern naa de Eckernförder-Fischergenossenschaft, dat se mien Vadder bescheet geven, dat wie in Strande leegen. Naa de Middag üm 1 Uhr keem Luden Sifferlin mit mien Vadder an Bord, mit sien Berta an, un wull uns to Huus schlepen. Dat weer op Karfriedag un hog anständig vun Luden Sifferlin.

Üm Veedel vör 4 weern wie in Eckernför. As wie ut Strande lepen, weer’d noch tiemlich daakig. Gegen Bülk keem mit eenmal beed östliche Bries op, un naa een kort Tied weer de Nebel verswunnen, un dat beste Fröhjohrs-Wetter.

Wie deen irstmal uns Fischwark löschen, wo wie 5 Daag un Nächte mit ünnerweegs weern. Gungen aver alls vör de Pries wegg, wat sunst geven. Nu kreegen wie to wetten, dat Waterschutz, Seerettungsboot un Johann Mumm een paar Daag naa uns söcht harrn. Se weern beed naa’d Millionviertel un naa Gulstav to, vun dor naa de Breedgrund, un denn weer naa Eckernför torüch ünnerweegs wähn.

Se weern womöglich dicht bie uns langkamen, over de verfluchte Daak harr jo allns verschleiert. Mit Tedje Braas dee ick über de Saak hart in’t Gescheer gahn, über sien seemännisches Verholln. Hee harr wull dat Blinken un Lüchten vun de Scheinwerfer sehn, aver sick nichts dorbi dacht. Hee harr meent, dat Op un Af vun de Scheinwerfer hung mit dat Slengeln vun’t Boot tosamen. Un hee harr ok nie an’t Roor stahn, sondern sien Broder Heine.

Ick dee to emm seggen: „Tedje, ick will di bloß dat seggen, wenn du dat Lüchten vun uns Scheinwerfer sehn häst mit dat Blinken, denn harrst du jo dat Signal S.O.S. begriepen müsst. Un vun dat Slengeln kann ok keen Reed sien, denn dat weer doodenstill un keen Seegang. Ebenso harr di jo opfallen müsst, dat wie dor lingen bleven un nie achternaa fischen deen. Ick will di bloß seggen, du häst di gegen dat Seegesetz miserabel benahmn.“

De beid Böö, de bie uns üm de Klock 11 vörbie lepen, weern de Böö 80 un 81 wähn. De deen sick dormit entschuldigen, dat se bi to Fisch utsammeln weern un nichts sehn harrn, niemal de Qualm vun uns Blüüs. Düsse Verklaarungen vun de beid Begevenheiten harrn naa mien Meenung nichts mehr mit Seemännisches-Verholln in Notfall to doon un keen Entschuldigungen.

Naa Ostern dee een vun de Waterschutz mit mie über de Saak sprechen. Hee meen ok, dat beid Partien naa Recht un Pflicht grad nie handelt harrn. Over wer will dat behaupten, dat se ni doch wat sehn hefft, sick over ut Glieckgültigkeit nie ümm uns quellt harrn.

Fr. Daniel