926

Mitte Oktober 1930

Een lütt vertelln über een Erlebnis

Wie fischten in de Fehmarnbelt, naa Goldbütt op 24 Meter Wader, südlich vun de Fehmarnbelt-Füürschipp. To fang’n weer dor heel wenig, ober een barg Schlacken, de vun de Dampers budden Bords kipp worn. Denn wo wie nu fischten, weer op de Damperkurs naa de West, wie naa de Ost to, düße Schlacken makten, de Böö, de op dütt Reeveer fischten, een maße Arbeit, allein bied ophohl’n vun de Zees, dor weer mit ünner soveel win, dat man bied inhohln vun de Wischenliens, mehrmals affstoppen über de Settbord uns sick to verpußten, er man in stahn weer wieder to hohln, wenn de Zees denn an de Bordwand harr.

Müß man de ok Hand vör Hand ophohln, denn leeg’n mit ünner all eenige Klumpen vun de Schlacken, de sick in de Maschen fast haakten, Stücken von 30-40 ℔ swör, un deen isst achtern in’d Steertenn weer noch mehr vun’d Schlackenkraam in, wo, wenn ma Glück harr, dat de Steert heel bleem weer, sick denn een paar Stieg oder 1½, veelmols ok man 2 Stieg, sick an Goldbütt dor ut sameln kunn.

Over veelmol, weern grod Lööker in’d Ünnerblatt de Zees, dör grod Schackenstücken, de bie schleepen über de Grund dörchschürt weern, un so weer dat ok naa achtern naa de Steert to, un in de Steert sölbst, denn harr man an Goldbütt, bald keen Steert mehr in Nett, oder ganz verenkelt mohl een, trotzdem wie sick ole Nettgarn duppelt ünner Neid, jo wie heev ole Säck sick achter ünner de Steert mak, as Schürlappen.

De ganz Dag weer Eenmann mit de Bötnadel bie de Zeesen uttoflicken denn een ümm anner Drift, muß de Zees ut wesselt warn, dat weer richdie een Quellkram op düßen Fangplatz to fischen, über dat weer so to segg’n, dat eenzigs Stee wo noch mol paar Bütt to fang’n weern.

Den überall op de Fangplätzen wo suns naa Goldbütt fischt worn iss, un de meiste Tied, in de vergahn Johrn ergiebig weern, iss nichts mehr to fangen, un wenn noch mol, an de enkelten Steen een versööken de, müß man de Goldbütt, de fröher Stieg wies in de Bünn füllt worn, dat nu, ween man Glück harr, bloß noch Stückwies fällt.

Wie weern de Dag ganz alleen in de Belt to fischen, bie jeden Drift, de wie naa Südosten to makten, sehn wie naa Puttgaarnrif to een Boot de dor as schien fischen dee, aß wie Obends naa’d Land to leepen, un vör de Nacht dor to Ankern, segg mien Macker, wat meenst, sullt wie niemaal naa’d Boot hinn loppen, dat iss jo eenerlei wo wie för Anker gaht, wie snackten, dat dat Boot jedenfalls naa Struffbütt fischt, un ok sach wat fung’n hätt.

As wie bied Boot ankeem, weer dat all, schummerie. Mien Macker seggt, fischen deiht hee nie mehr, iss jedenfalls vör Anker gahn, denn dat Boot blieft jo ümmer lieksen för uns ling’n, as wie neeger keem, segg’t mien Macker sien Motor, lopp op vulle Tourn, ick segg, du Fide, dat iss een vun de Ricksböö, de as Einheitsböö naa de Krieg för de Fischerie buud sünd, bloß de Fischers harrn dor keen vun affkreeg’n, dat weern all wölk vun de Mariene, de düsse Böö kreeg’n harrn.

Wie deen uns langsam bie emm langsied leeg’n, wie harrn mehrmols roben, un keem de sick mell’n, de Motor leep tatsächlie op vulle Tourn, dat Schrubenwader de achter de Steef wölln, un dat Schleepgescheer achterrut, stunn op Spring’n, dor weer doch irgendwat nie in Ordung.

Dat weer ein Boot ut Schlutrup, so müßt dat „Paul Vick“ wähn, as wie langsied fast maakten, göng’n ick naa’d Roorhuus rinn.

Dor weer keen Minsch toseehn, ok nie ünner bie de Motor, so de ick irstmahl den Motor op langsaam stelln, mien Macker weer naa vörn gahn, dat weer jo stickdüster, hee de sick uns Fleedermuuslatern holln, un de naa de Kafütt rinn lüchten dor leeg, „Paul Vick“ op de Backskist, as wenn hee dot weer, wie rütteln un reeben emm.

Over keen Pieps keem ut emm rut, naa een Tiedlang fung’n hee, an to röcheln un to knoorn, wer vull wie de Haubitzen, op de Disch, leeg een Brotkörf, een Töller mit beed Margarine, dat Brotmeeser un een Tass noch half vull Kööm, un de leere Buddel Kööm dorbie.

Wie mußten emm jümmers weer schütteln, beed hee de Ogen open makt un uns anstiern de, un stammeln de: „wat wüllt, jie, sünd jie Piraten?“ „nee,“ segg mien Macker, „over dien Motor leep op vulle Tourn un dien Gescheer seed achter een vun de oll’n Wracks fast!“ Dor wull hee mit Gewalt ut de Kajüt rut.

Ick segg: „Paul, beruhig die, de Motor heef ick op ganz langsaam stellt!“, hee wull over opstutz, rut, so göng’n wie irst an Deck, un leeden emm achternaa krabbeln. As hee an Deck keem, full hee glieks ümm, wenn mien Macker emm nie opfung’n harr. So de hee naa achtern über’d Deck kruupen, naa’d Roorhuus to, wie deen emm op de Backskist in’d Roorhuus hinsetten, ick de sien Motor utkoppeln un affstell’n. Hee wor so bielütten beed klaarer in de Kopp, denn hee segg mit eenmaal: „Kolleeg’n, iss god dat jie kaam sünd, ick will mie nu irst mohl hinleeg’n, beed ick weer nüchtern un klaar bünn, denn will ick mien Gescheer ophohln un sehn dat ick naa’d Huus hin kaam. Nu lieg ick hier jo noch vör Anker.“

Ick segg to emm: „Paul hoffentlie blifft Wedder so, stick over vörsichs halber een Latern an, un stieg nie ut Roorhuus rut, dat du noch über Bord geihst!“ Mien Macker segg’t: „Paul wat häst du hier denn fischt?“

Hee stammel: „2-5 Stieg gode Struffbütt, sett jie man vun hier ut naa Marienlücht to op 3-4 Fad’n Waader.“ Hee de sein Hecklicht an dreihn, un segg so: „De verfluchte Kööm, hätt mie ünner, ick will jümmers ophohln mit de Fischerie, man iss stüttig alleen, keen will bie mie an Bord, dor hätt bloß de Kööm, schuld to.“

Mien Macker segg: „Paul nu leeg die man irstmaal daal, slaap man een paar Stünn, denn sücht dat alln’s veel anners ut.“ So snackten wi nie mit emm, denn hee harr een grod Spraakfehler, wie man so segg’t, un noch schlimmer, Slick op de Tung’n. Over wie verstünn wat hee segg’n, un meen de.

So steeg’n wie bie uns an Bord, leegten aff, leepen beed von emm wegg un deen naa Marienleucht to, op 3 Faden Waader utsetten, deen noch 4 Drifts, vun een half Stunn, mit 2½-3½ Stieg Struffbütt in de enkelt Drift, denn göng’n wie vör Anker, wulln sick noch een paar Stünn op Ohr leeg’n, as wie ümm ½5 Uhr weer in de Been weern, weer keen Paul Vick mit sein Boot mehr dor.

Fr. Daniel