Min Grodvadder, Fide Mumm un mien Vadder bedreeven all sid for 1900 tosaamen med jee een Drüttel Andeel de Fischerie. Min Grodvadder harr all vorher lange Joohrn med Fide Mumm sien Vadder, Johann Mumm, tosaamen fischt. As hee storv, overneehm Fide Mumm dat Andeel, un mien Vadder woor drutte Makker. Se harrn sikk 1903 bi de Werft vun Glasau een Twölfmederbood buun looten. Dat wöör een Quase, orrer as wi segg'n, een Quatsch med Gaffeltagelage. Een Johr lader leeden se sikk een Eenzylinner-Glöhkoppmotor inbuu'n. Tomeist woorn se aawer unner Seils togang, wiel dat billiger weer.

Dat wöör Mai 1909, ick weer nu bald neegen Johr old. So fung ick, as anner Fischerjungs in dütt Öller ok, bi min Vadder an to tribbeleern, dat ick geern med to Waader wull. Aawer min Vadder wull dor nich so rech ran. Ick leet aawer ni na, so dat he toletzt nageeven dünn. He meener: „Kumm mi ni, dat du seekrank warst un bi to jammern büst, dat du wedder to Huus na Moder willst. Wenn du med an Bord büst, heet dat med anpakken – dat is keen Vergnögungsfohrt. Du hörst as dien Grodvadder, Fiede Mumm un ick to den Ploog, un büst veerte Mann an Bord.“ Ick meener: „Wo sull ick wull seekrank warr'n? Ick bün een Fischerjung, un de ward ni seekrank.“ – „Na ja“, meen Vadder, „wi kriegt dat to seeh'n. Wenn dat Pingsen Fangwedder is, geiht dat los. Wi wüllt med Heerngaarn los, denn med de Bütt is to Tid noch keen Bloomputt to gewinn'n. Dörch de lange Ostenwindperiode is blot Schiet un Slick up de Büttgoorn, un veel meehr as Arbeid is ni bin.“

Dat wöörn noch dree Dag bed Pingsen, un de keem'n mi ördentli lang vör. Aawer Pingsmaandag güng los. Ick harr düchdi hulpen bit Insteen vun de Heerngaarn un ok all vörher ördentli Steen sammelt ant Strand. Namiddag Klokk veer güng de Reis los. Min Modder weer med na de Brüch kaamen un geev mi un ok Vadder gau poor Radschläg, vun weegen good uppassen un so wieder. Wi harrn Südostwind 3 bed 4. Med Groodsegel un Fokk seil'n wi ut de Haaben. De Quatsch (Quase), een Twölfmederbaad, legger sick rech een beeden in de Kant – dat heet up de Sied – as wi buten de Haaben weern un eerst en Torn hard an Wind na Süd in Richdung Schnellmarker Holt maaken dünn. Junge, dat weer een Spaaß! Bi den Wind keemen de eersten Sprützer öwer't Deck. Dat weer wat anners, as med de Jööl beeten ünnert Strand to seiln – un ok wunnerbar antoseeh'n, as achder uns widere 3 grood Quatschen ut den Haaben keemen un achterut as een Parade lang de Strand seiln deen.

Min Vadder stunn ant Ror (Stür) un meener: „Wenn wi een Tog vun de Wall – dat weer de Küst ünner de geelen Bargen – af sünd, gaaht wi öwer Stag un künnt me een Slag fast bed na Solterbek bi Ludwigsborg kaamen. Pass man up, dat du ni saa natt warst! Wi kriegt dann ördentli meer See över, un hol di jo fast, denn de Wind ward stiever.“ He snakker med min Grodvadder un Fiede Mumm, un se meenen: „Na den nächsten Slag (Krüz), de uns na Krusendörp bringen deiht, wüllt wi man de Seils daalneehmen un de Motor ansmieten.“ Min Vadder geev nu Grodvadder dat Ror un güng in de Motorruum üm de Motor antowarmen. De Zylinderkopp müß med soon Oord Glöhlamp anwarmt warrn. Eerst wenn de Zylinderkopp glöhnig weer, kunn man dat Swungrad dreih'n, un de Motor sprung an.

Ünner Krusendörp gung'n wi med de Quatsch in de Wind, fiern de Fock weg, und maaken dat Groodsegel an de Mast fast. De Motor weer intwüschen ansmeeten, un wi leepen twars aff na de Südkehl. So lang harr mi dat god gahn, aawer as de Quatsch bied dwars to de Wellen loopen – vun een Sied na de anner dümpeln dee – dor woor mi dat med eenmal saa merkwürdi in de Buk. Dat weer graad so, as wenn sick dor wat beweg'n dee un na boben rut wull. Ick led mi aawer noch nix marken. Aawer mien Vadder harr wull wat markt, un ick hör em to Fide Mumm segg'n: „Pass man up, dat is glieks so wied med em.“ In den Oogenblick güng dat Drama ok al los, un ick müß mi öwergeeven. Pfui Deibel, weer dat een Geföhl, un wat weer mi schlecht to Mod!

Mien Glück weer, dat wi na korte Tied an uns Udsettplads ankeemen un de Quatsch med de Steeven in de See gung. Fide Mumm smeet een Weed (Boje med uns Teken) ööver Bord. Nu gung dat Udsetten vun de Netten los. Udsett woor med de Wind – dat heet ööver den Steeven. De Quatsch woor dorbi med trügwartsgang an de Wind hooln, dormed de Netten ni na achdern driven kunn'n un in de Schruv keem'n. För de Bööd aahn Motor weer dat nie so eenfach – de müssen sick bid Utsetten med de Wind driven laaten un dorbi uppassen, dat de Netten ni to gau utsett woorn un dorbi ni ördentli to Waader keemen. Dor dat Utsetten vun de Gaarn för mi heel intressant weer, un de Quatsch ni meehr siedwarts dümpeln dee, gung mi dat nu ördentli wat beeder.

Mien Grodvadder meener aawer: „Wo kann dat blots angaahn – een Fischerjung ward bi düüt schöön Wedder seekrank? Aawer ick segg jo ümmer: De Jungs sünd ok ni meehr dat, wat wi mool woorn.“ – „Sie du man still“, sä Fide Mumm. „Di un mi un Willem (dat weer mien Vadder) is dat ok ni beeder gaah'n bi'd erste Maal med to Waader.“ Mien Grodvadder – vun em wuss man, dat he ni so lich bang woor un ok no tom Fischen fohr, wo annern to Hus bleeven, wiel dat Wedder ni so good weer – sä ok nix meehr.

Na een Stünn's Tid harrn wi de Netten in dre Schichten vun buten na binnen udsett. Dat binnerste Enn weer dwarsaff vun de Krusendörper Kark. Ünnerhalb de Kark leeg een grod swarten Steen. Grodvadder verteller, dat de Düwel vun de Waabser Sied med de Steen na de Kark vun Jellenberg smeeden harr. He harr aawer wol nich nok Knööf hatt, un de Steen werr en poor hunnert Meder to kort an de Waaderkannt hinfulln. Liekerdeels harrn de Dörpslüd in de naesten Daag de Kark afbud un wieder na Land hin in Krusendörp wedder upbut. So harr de Düwel keen Schangs meehr, de Kark to droopen. Glööw heff ick dat wol nich, denn dat sülve woor vun de Wittsteen int Windebyer Noor vertellt – blot med de Hüttener Kark – aawer weeden kann man dat nie.

Na dat Udsetten vun de Gaarns stür mien Grodvadder na Noerwik to, wo wi for Anker güng. Door weer dat richdig schulig un vun Wind un Wellen nix to marken. Aawer bi dat hinloopen harrn wi de Wellen wedder dwars kreegen un ördentli dümpelt. Mi weer wedder slech woorn, un ick harr wedder ööver de Reeling de Fisch fodert. Intwüschen weer dat Aabendbrottid worn, un Fide Mumm har Kaffe koogt. Ick heff aawer nix anrööhrt – ick harr keen Aptiet. Mien Grodvadder geef mi een grode Kop med Soltwaader, de ick uddrinken müss. „Du sasst seen“, sä he, „wiel du datt uddrunken hesst, warrst du nümmernie meehr seekrank.“ Dat Soltwaader weer dat reinste Ostseewaader un smekker fürchderli, un dat meerste keem glieks wedder rut. Fide Mumm höller Ankerwach, un wi anner leggen uns in de enge Kajüt üm een beeden to slaapen.

Nachs üm Klokk halfdree wöörn wi wekkt, un na Ankerup güng dat med Motor na de Netten. De Wind weer beeten flauer woorn, un ok de See güng ni meehr so groff. Mie woor twoor wedder beeden swummeli, aawer ick dach an de Wöör vun Grodvadder, dat ick nümmerni meehr seekrank warrn de. De Heerngaarn woorn nu vun ünnerste Enn gegen de Wind introoken – dorbi leepen wi med heel langsoome Fahrd, ümm dat Intrekken lichter to maaken. Ick müss ördentli med anfaaten un harr för de Seekrankheid nu keen Tid meehr. Un dor up een Stück – so üm un bi 2–3 Wall Heern stecken dee'n, bröcher dat ok Spaaß.

As de Gaarns inhoolt weern, leepen wi wedder na Land to un güng'n för Anker, üm de Heern vun de Netten aftosteeken. Wi wull'n nemli de Netten glieks wedder utsetten, üm se den nästen Dag wedder intohaaln. Ick heff ördentlie med holpen. De Fang weer düchdi good, meener min Vadder – wi harrn so an de 60 Wall Heern fungn. Dat weern so üm un bi 4800 Stükk Heern. Bi bummeli 5 Stükk up een Pund wöörn dat ümmerhin binaa 950 bed 1000 Pund Heern. As wi de Netten an de sülve Stell wedder udsett harrn, güng dat med Motor un Seils vör de Wind to Huus, wo wi na een Stünn ankeemen. För de Fisch geev dat 4,20 Mark för een Wall, un dat weer een god Pris. Ick kreeg vun jeden vun min „Makkers“ föffig Penn – dat weer 1,50 Mark – un ick keem mi bannig riek vör. Mien Modder weer ok an de Brüg kaamen. Se frog Grodvadder: „Na, gung dat god med de Jung? Is he ördentli seekrank woorn?“ Grodvadder anter: „Dat güng banni god. Un seekrank – na ja, dat weer för de Katt, so as bi uns fröher ok.“ Dor weer ick banni stolt op. Wöör ick nu doch een richdigen Fischersmann! Ick bün düssen Sommer noch mehrmaals med to Waader west – aawer seekrank bün ick ni meehr woorn.