De groot Dampyachten as de „Hohenzollern“, Kaiser Willem sien Staatsyacht, sowie de Zar vun Rußland sien Dampyacht, de englische Königsyacht und noch mehr son Staatsyachten ut Belgien und Amerika und so wieder, leegen in unsre Innenföör ünnerhalb de Geele Bargen vör Anker. De Groot- und mittlere Segelyachten leegen ünnerhalb vun de Ringelnatter vör Anker, de lütteren Yachten harrn miestens nur de Nordssiet to ünnerhalb vom de Orthuk ehr Ankerplatz.

De interessantesten Segelschipp weern de Veermastschooners wie de „Meteor“, de „Iduna“, de Yacht vun Kaiser und Kaiserin, de „Germania“ vun Krupp und Bohlen und Halbach, de „Hamburg“ vun de Norddütsche Regattaverein, de „Aar“ und „Nordstern“, de ehemalige Meteore und Kaiseryachten. Denn de „Westward“ und de „Whithätter“ ut England und Amerika, doorto keem de grod Eenmasters und Annerthalbmasters, de in verschiedene Klassen segelten, wie de „Wendula“, de „Ellinor“, de „Cäcilie“ sowie de „Schamrock“, de den englischen Teekönig Lipton hörte. Denn weern door de groden Marineyachten wie de „Oriom“, „Oceana“, „Comet“ und de „Asta“, de ehemols Graf Reventlow vun Ollenhoff hört harr.

Op uns Innenföör herrschte een riesige Bedrief. Dat weer een Hin und Her mit de vielen Damppinassen, Motorbööd und Jollen, rin in de Hoben und rut ut de Hoben noh all de Schipp, de op uns Föör vör Anker leegen. Vun all düt Hin und Her wurden ok de Anleegbrüchen to uns Hoben stark in Anspruch nohmen – denn Gevensleben weer soto­seggen de Zentrale för all de Yachtbesitzers – sölbst de Kaiser keem dor an Land. As Besatzung op de gröttsten Yachten weern veele Eckernförder Yachtmatrosen an Bord – so op de „Meteor“, „Germania“, „Hamburg“, „Nordstern“, „Aar“, „Wendula“ usw.

To düssen Dag besorgten sick eenige Eckernförder Jungs all to rechter Tied ut de Rökerien mehrere Kisten mit gerökerten Heern – am leewsten vun de bessonners geschmackvulle „Utschottwoor“. Doormit roon se in geleente Jollen vun Yacht to Yacht, wo se wussen, dat doorop keen Eckernförder an Bord weern. So boden se gewöhnlich ehr Fisch för 1 Mark de Kist bi de utlännschen Yachten an.

Hierto will ick denn een Sölbsterlebtes schillern. Mit veer Jungs roon wi noh de „Schamrock“ hin, de groön anmolt weer und so vun all de Yachten besünners afsteken dee. Wi harrn noch drei vulle Kisten an Bord, wo in de enkelte Kist een halbig Wall in weern. As wi bi't Fallreep weern und uns doran biholln, frogten wi, ob se uns ’n Kist Heern afköpen wulln. Drei Mann vun de Besatzung nickten mit de Kopp. Denn keem jo wohl de Käppen noh de Fallreep hin und frog op Dütsch, ob wi Fisch verköpen wolln und wat se wohl kosten sulln. Wi seen op Englisch: „Yes, one Mark.“ He leet sick een Heern ut de Kist geven und probier de glieks und wies denn op de dree Kisten. Een Matros öbernehm de Kisten.

As wi bit Hanneln weer, keemen noch Männer und Fruuns, de noch heel jung weern und ganz witte Gesichter harrn, as wenn se mit Mehl inpudert weern, an Deck. Een vun de Männer sprook mit de Käppen, de uns een Dooler, also dree Mark, geev. Denn froog he uns, ob wi wohl een vun de Herrn mit an Land nehmen kunn. Das sei der Chief, so seggt he. De Mann gung noh achtern in de Kajüt und keem mit ’n blaue Jackett an. Glieks weer he an Deck – de Kapitän oder Master, wie sien Matros em nenn. He seggt, dat sien Motorboote noh de Hoben weern, de Chief ober unbedingt an Land muss.

De Chief steeg ohne veel Federlesen bi uns in de Jöll. He sett sick achter op de Siddels. Mit twee Reemen roon wi exakt op een Slag an und he wies uns noh de Gevensleben-Brüch hin. Ünnerwegens froog he uns, ob wi wohl wüssen, wen wi an Land bring'n dehn. Wie ut een Pistol schoten keem dat von uns: „Mister Lipton, de Teaking of Great Britannia of de World!“ He lach und see: „Yes, boys!“ und denn froog he uns, wat uns Vadders för Berufee harrn. Wi seen, wi weern all veer Fischerjungs!

As wi ant Stegg anleggen deen, so wie de Mariner dat mokten, lach he und geef uns all de Hand und mi geef he bit Utstiegen son Teinmarkstück ut Gold und see: „For de Crew.“ Wi antwurten: „Seng you very Matsch.“ He wink uns nochmol mit de Hand to. He harr sick schienbor köstlich amüseert öber uns Engelsch.

Wi setten uns erstmol dool und dat Goldstück güng vun Hand to Hand. Wi weern uns eenig, noh de Hoben to roon und bi Staack dat Goldstück intowesseln, dormit jeder sien Part kreeg. De Lehrling bi Staack weer Fritz Petersen ut Langholt. Wi kennten uns gut, denn he weer jo ok Fischerjung, ober dat Goldstück wull he nich vun uns annehmen und so hol he Staack, de uns glieks froog, wo wi dorbi keemen.

Wi vertellten em denn uns Erlewnis, ober he glööw uns dat ni und grien so sönnerbor. He froog noh uns Nomen, obglieks he uns doch gut kennen dee, und frogte uns, ob de und de unse Vadders weern. He see: „Getröst, ji hebbt mi hier wat vörlogen.“ Wi wiesten em denn dat Geld, wat wi mit de Rökerfisch verdeent harrn. He see, he wüss wohl, dat eenige Jungs dat moken deen, ober mit een Teinmarkstück ut Gold weer noch keener to em kommen, üm den to wesseln.

Doorup hebbt wi em antwort: „Dor is ober ok noch keen Eckernförder Jung wesen, de den englischen Teekönig Lipton an Land rood hett.“ Dor müss Staack lachen und wessel uns dat Teinmarkstück, und jeder vun uns kreeg twee Mark föfftig. Jeder leep mit sien Gold noh Huus. Dat weern immerhin 3,90 Mark pro Mann.

Ober ok tohuus twiefelten se all an uns Vortelln und wi wurden immer werr verhört, as wenn wi wat utfreten harrn. Doch de Sook wurr bald överall bekannt und mehrere Kameraden harrn sehn, dat wi een fremde Mann an de Gevensleben-Brüch bröcht harrn. So glöwte man uns denn tohuus de Geschicht, und allns weer in Ordnung.

De Bedeeligten an düt Geschehn weern: Krischan und Max Bergmann, Ali Jahn und so wie mien Weenigkeit: Fiete Daniel.