Heine, een ol Waadtrecker, wer een grod Spinner un Spijökenmaker – blos för de Arbeit harr he banni Manschetten. Wenn’t ohne dem gah'n de, föll he sick jümmers am wohlsten. De Waad, wo hee bie an Bord weer, harr wenig Glück hatt – jümmerst wähn se dor so bielang slort, dat wull eenfach nie hinn haun. Over se hofften un hofften un leed’n de Mod nie sack’n.

Een Obend deen se mit er Waad naa „Eekholt 10“ fahr'n. Se harr'n over ock noch „Scheetun 4“ as Togg dorbie, dor över de letzt Daag an’t „Eekholt“ gode Fänge makt wern, fohr'n all de Waad'n, de dor een Togg harr'n, dor hinn mit Hoffnung op een Fang. Wie dat nu mal so is mit dat Glück – wenn’t nie mit löpp, denn kann man sick op de Kopp stell’n un makt dat allens verkehrt.

All de Waad'n lingerlang Eekholt harr'n de Togg nichts fung’n. Over de Waad'n, de naa „Kronsort“ un „Scheetung“ op de Süd fohrt wer’n, harr'n een bie de anner gode Fänge vun 1 beed 1½ Böö vull reine Sprotten makt. De Waad'n an’t „Eekholt“ wär’n noch erst ling’n bleeb’n, üm dor noch een Togg später to versöck’n. De Südwest harr over jümmers beed mehr to nahm, un so dee denn een naa de anner de Segels sedd'n un segelten to Hus.

So ock de Waad, wo uns Hein op weer. Aß se an de Brügg keem un schon dat de Waad'n mit groot Fänge vun de Süd kam deen – vun Kronsort un de „Scheetun“ – weer de ganze Ploog doch reinweg vertwiefelt. Hein over keem wull ut Vertwieflung op de Idee, dat he sien Waadstevel'n vun ünn beed boben mit Fischschuppen in smeer'n dee, aß wenn’t utschaut, dat se een grod Fang hatt harr'n.

So göng’n Hein denn to Hus, dee an sie Döör hämmern wie sun Wille. Sien Fru wieder vertwast un verschreck ut Bett kam, üm de Dör open to mak’n, un seggt to Hein: „Büß du verrück worn, oder wat ist mit die los?“ – „Minsch Stina, sühst du denn nie wat los ist? Kiek die mien Steveln an – wie heft een grod Fang! Stah op, treck die gau an un mak Kaffi, do vun de Kreih Stutt’n un Semmeln hohln. Ick modt gliek’s wer daal, naa de Brügg!“

Stina segg't to Hein: „Bie wat för'n Kreih sall ick dat hohln, un denn ohne Geld?“ – „Minsch Stina, ick meen doch Bäcker Raabe. Dor hevt wie ja so wie so noch wat stahn – denn snack man vun een grod Fang, un denn ist doch alln’s op de Reeg, mien Stina.“

„So, dat meenst du? Un wo kannst du to de Bäcker bloß ‚Kreih‘ to segg’n?“ – „Ach Stinn, een Rabe ist doch Hochdütsch vör de swarte Vogel, un up uns Platt segg’n wie doch ‚Kreih‘ to dat Dirt. Nu spoo die man, Stina. Du weest, ick kann mien Mackers doch nie lur’n laad’n.“

Stina wull dat irst garnie so recht glöb’n, denn se kenn er Hein ja ganz genau mit all sien Spinneree. Over all de Schuppen an de Stevel’n – so kunn dat ja wull doch angah’n. Un so lepp se denn ja in Glob’n an de Fang, naa Bäcker Raabe hinn un kreeg dor ock, wat se hemm wull. Denn bie Bäcker Raabe wüßen se Bescheed över all er Kund’n un ock wie dat mit de Fischerie weer un er Geld harr’n se jo noch jümmers kreeg’n, wenn'd mit ünner ock beed lang’n duur.

Stina lepp denn ock ja so gau as se kunn mit er Tüt över de Straat in de Kök, de se denn gliek’s Kaffi op schenken. Stell paar Tassen un de Tüt op de Disch, un Hein fung’n denn ock ja gliek’s an to futtern. He harr dat ock ja iehlig. Aß he sick vull futtert harr, meen hee to Stina: „Mien leve Stina, do mie doch een lütt Gefall’n – treck mie doch mol de grod Stevel’n ut. Mie dot de Föt so weh – ist ock ja nie to verwunnern, Stina, von gestern Obend steck mien Fööt nu in de Stevel’n.“

Stina keek er Hein timlie fünsch an. Se wüß nu, dat er Hein swindelt harr un de grod Fang bloß een Vörwand weer vör Stutt’n un Semmeln. Un Stina segg’t to Hein: „Ick meen, du harrst keen Tied – kannst dien Mackers nie lur’n laad’n? Se to, wie du Spinner dien Stevel’n utkriegst – ick mud sehn, dat ick an de Obstickerdisch kaam un ick bie de Bäcker dien Stuttenschul’n betahl’n kann.“

Over Hein dee dat nie röhr’n. He trock sien Stevel’n ut un leeg sick op Sofa hinn, üm irstmal ut to slap’n. Dat anner över leed ho all sien Stina. Se muß ja so wie so mit er Arbeit an de Opstickerdisch in de Rökerie vör alln’s sorg’n, dat de Schul’n bie de Bäcker, Höker un Slagder un sonstwo allmähli betahlt worn. Denn er Hein, de quäl sick üm nichts. He wüß ja, dat sien Stina alln’s kaar mak’n de – wat sull he sick dor denn ock noch üm sorg’n? Un werr de Ansich, dat dorto sien Stina genög'n dee.

Een Geschicht, de sick bie 1905 herüm afspeelt hett. Fr. Daniel