Nu weer uns Familie dat erste Mal ok „op’n Hund kaamen“. Ne, ni so, as düsse Snakk brugt ward, för een, de mal hel baven weer un dorna so deep fulln is, dat ünner em nix meehr is. Ik meen ok, wi sünd ni op’n Hund, sünnern to een Hund kaamen. Woso?, mag jedeen frogen, de uns kennen deiht. Ji, un een Hund – dat dörf doch ni wohr sien, dat kann doch gornie angaahn. Ji hebbt doch ümmer seggt: „Een Hund, nee, de kümmt bi uns ni int Hus.“

Ja, so ik eehrlich bünn, mutt ik seggn, all düsse Lüd, Bekannte, Nawers un Verwandschop hebbt rechd. Een Hund, de wulln wi nie un nümmer hebbn. Keener hett glööv, dat uns sowat mal passeern würr. Un wo is dat nu kaamen, dat ok wi dat erste Mal een Hund uns eegen nenn’n dünn?

Ik kann blot seggn, allns wat passeert, passeert ok tom eersten Mal un hett tomeist ok een Grund orer een Vörgeschicht. De Grund bi uns weer wull uns Dochder Elke. Se harr to de Tied bald eehrn twölften Geboortsdag un weer de veerte vun unse Kinner. Dat se med Tieren ümgaahn kunn, dat wüssen wi. Aver dat würrn bitherto ümmer Peer wesst. Rieden un med Peer arbeiden, dat weer eehr een un allns. Un dor verstünn se ok wat vun. Se neehm ok jedeen Gelengheid wohr, üm to rieden. Se un ehre Fründinnen fohren, so se Tied harrn un dorfen, teihn Kilomeder med Fohrrad na een Riedstall. Dor plegten se de Peer, maaken de Stall rein un holpen de lütt Deerns bi’t Ponyrieden. Dorför dorfen se een bit twee Stünn rieden. Peer, jo, dat weer wat för uns Elke – aver een Hund? Dor weer bitherto nie üm snakkt woorn.

Un nu, med eenmal dat, mien Fru un ik fulln binah ut de Puschen, as se eendags bid Aabenbrod dat erste Mal dormed anfung un to uns sä: „In veer Weeken heff ick doch Geboortsdag, dor künnt ji mi eegentlich een’n Hund schinken. Wat meent ju dorto?“ Wi sähn eerstmal nix, weern wull blaff, blot uns Söhn, de drütte vun uns Kinner, griener vör sik hin. Harr he dat al wüsst? Uns beide Öllsten weern al ut Hus un haarn een eegen Waahnung.

Na een korte Paus anter ick: „Wat wüllt wi med een Hund, wi hebbt doch gorkeen Plads un noch viel weniger Tied för sunn Diert, un überhaupt, du weest, Modder hett ok nix för een Hund övrig.“ Un mien Fru anter glieks achteran to mi: „Nu laat mi man ut Spill un schuuf dat ni glieks op mi af, so dat ick womöglich de Düwel bün.“ Dor harr ni viel an fehlt un wi harrn uns ööver een Hund, een Köter, de dat gornich geev, in de Hoor leegn. Aver mien Fru meener al een beten versöhnlicher: „Een Hund, mien Deern – dat slaag di man ut’n Kopp, sowat kümmt mi nichtens int Hus.“

Twee Johr hebbt wi dat dorchholln. Uns Elke keem twor ümmer wedder op een Hund to snakken un wo geern se een harr, aver wi kunn’n eehr dat ok ümmer werrer utsnakken. Intwischen weern wi in een Reihenhus an de Stadtrand troken, so een Eckhus med een Stück Goorn, de vun een Heck umtünt würr. Dor de best Fründin vun Elke in een anner Stadt troken weer, harr se ok ni meehr so viel med de Peer in de Sinn. Se hungn de meist Tied int Hus rüm un weer med sik un de Welt ni tofreedn. Ok in de School wor dat slechter. Dat maakt de Pubertät, meener mien Fru, dat is nu mal so med de Deerns in dütt Oller. Aver egal, wat los weer – uns Dochder gefull uns ni meehr, se harr sik verännert.

To eehrn veerteihnsten Geboortsdag frog ik eehr mal: „Wat is los, mien Deern, fehlt Di wat?“ – „Ach, eegentlich ni“, anter se, „aver fehlen, fehlen deit mi eegentlich een Hund, un de krieg ik jo ni bi Ju.“

Nu weer dat also rut un dat ole Thema stünn uns werrer mal bevör. Abends hebbt mien Fru un ik de Saak mal besnakkt. Mien Fru meener: „Ji künnt jo mal int Tieheim fohrn – blot mal so. Villicht kümmt se denn jo dorvun af, so se süht, wat med de Dierten passeert, wiel se ni richdig holln ward un keener Tied för se hett.“ Dat weer gorkeen so slechde Idee vun mien Fru. De anner Dag, dat würr een Sünnabend, maaker ik uns Elke de Vörslag. Se weer natürli Für un Flamm. So steegen wi beid int Auto un af gung dat na Kiel int Tierheim.

Dat weer dat erste Mal, dat ick in so een Instutschoon würr un ik weer ördentli bedröppert ööver dat, wat man hier to seehn kreeg. Ok mien Dochder harr sik dat wull een beten anners vörstellt. Dor weer een Käfig an de anner med een, twee un ok dree Hund’n vun all möglich Kaleur to seehn. Se maaken tom Deel een trurigen Indruck, aver dat geev ok wülke, de rebellsch weern un ant Gitter sprungn, so man in eehr Negde keem. De meisten weern grood un de Fru vun’t Personal, de uns rümwiesen dee, meener: „So is dat nu mal – eerst wüllt se all een Hund hebbn. Aver bald mark de Lüd, dat so een Diert Arbeit maken deiht un man een Barg Tied opwenn mutt. Dat Enn vun’t Leed, dat is hier bi uns to seehn.“ Wi würrn nu so teemlich an’t Enn vun de Käfige un Twinger kaamen. Dor full uns een swarte Diert op, dat ganz achder in de Eck leeg un keen Blikk för uns ööver harr.

„Wat is dat för een?“, frog ik. – „Ja“, meener de Fru, „dat is een trurig Geschicht. De Hund is för twee Dag in een Waahnung funn woorn, he harr dor allenn med een öllere Fru leev. De harr man dod opfundn – se weer wull all twee Dag dod weesen, as de Navers dat upfulln weer. Un nu is de Hund bi uns un ripp un röhrt sick ni.“

„Dörf ick em mal utföhrn?“, frog dor mien Dochder. – „Ja, geern, ick hol mal eben een Lien“, meener de Fru. De Hund weer swatt vun vörn bet achdern, een Mischling, so groot as een mittlere Pudel, med een lang un een beeten kruses Fell. He keek uns trurig an, aver güng glieks med uns Dochder los. Na teihn Minuten keem’n se werrer trüch un man kunn marken, dat de beiden dat gefulln harr. De Hund harr anner Oogen kreegn un keek mi un Elke an, as so he seggn wull: Holt ji mi hier rut – ji gefallt mi un ik warr ju ok gefalln. Elke un ick keken uns ok an un wi beide sähn to glieker Tied: „Künnt wi de Hund medneehmen? He sall dat good bi uns hebbn.“

Na een poor Formalitäten harrn wi een Hund un mien Fru keek ni schlecht, as wi to Hus würrn un ni alleen utsteegn. Se wull jo eegentlich eehr Dochder dorvun afbringen – vun een Hund un so. Aver dat nu anners kaamen weer, dor harr se ni med reeken. Aver se weer dormed inverstaahn.

Sietdem sünd veele Johrn vergaahn. Uns Elke hett intwischen heiraad un een eegen Husstand gründ. De Hund bleev bi mien Fru un mi. Wi harrn uns so an em gewööhnt, dat wi em ni meehr missen wulln. Wi hebbt veeles med em beleevt. Un he heet uns meehr as eenmaal ööverrascht med sien Nücken, de he nu mal harr. Buten kunn he een Beest sien, besünners so em grötter Hunnen in de Möd keemen. He meener ümmer, he würr de Gröttst un de Stärkst. Binnen weer he dat lammfrommste Diert, wat dat geev, un as dat tom eersten Mal Gewitter geev, verkrop he sik ünner de Bettdeek un zitter un fleug as Espenlaub. Aver he weer tru un hörer to de Familie as uns Kinner.

För veer Johr – wi harrn em nu all twölf Johr un he müss so föfteihn Johr old sien – woor he ördentlich syk. Dat woor nix meehr med em un ik müss dat erste Mal een sworen Gang med em na’n Tierdokter neehmen. De hett em inslopen laaten – dat weer dat beste, wat wi noch för uns Benno dohn kunn. He is nu wull im Hunnenhimmel un keek op uns dol. Wi ward em ni vergeeten. Aver dat erste Mal weer ok dat leste Mal – wi wulln keen Hund werrer hebbn. Uns Benno weer eenmalig un so sull dat ok blieven.